De geschiedenis van crematie

De geschiedenis van crematie

De geschiedenis van crematie: het lichaam vergaat tot stof en as op een korte tijd

De geschiedenis van crematie of lijkverbranding. Het verassen of verbranden van een overleden persoon is in bepaalde culturen de normale norm. Eeuwen vormt dit de gangbare gewoonte in oosterse culturen. In Europa werd lijkverbranding verboden door Karel de Grote. Onder invloed van het christendom. Meer dan een millennium werd dit verbod nageleefd. Het lijkverbranden of liever levend verbranden was in donkere tijden alleen voorbestemd voor ketters en andere ongure personen. Vooral heksen kregen zo een einde toegewezen.

Opkomst van lijkverbranding

Pas in de 19e eeuw bracht de lijkverbranding zijn intrede. Vooral tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het gebruikt om miljoenen mensen te vernietigen. De oude lijkverbranding was tegenover de moderne crematie, een moeilijk gebeuren. Het hout was niet altijd voorhande en de effectieve verbranding duurde uren. Niet alle lichaamsdelen waren volledig verbrand. Bij primitievere lijkverbranding waren er ook meer resten. Gewoonlijk werden deze resten verzameld en begraven of in urnen bewaard.

Moderne crematie

De moderne crematie laat enkel onherkenbaar en gemakkelijk verstooibaar stof over. Met deze moderne technieken is in minder dan twee uur een persoon volledig verdwenen tot stof en as. Vandaag vormt crematie een veel gebruikte vorm van lijkbezorgen in Vlaanderen. Het is volledig aanvaard. De opkomst van nieuwe technieken zoals het resomeren, zal zijn weg eveneens moeten afleggen. Toch vormt crematie nog altijd een aanvaardbaar alternatief voor wie niet wenst begraven te worden.

 

Overname van onderwerp, tekst, foto of een gedeelte ervan is enkel toegestaan na schriftelijke toestemming van de eigenaar.

©Uitvaartvlaanderen.be

Back to top button