De eenzame uitvaart

De eenzame uitvaart

Het komt steeds vaker voor dat iemand alleen sterft

Een eenzame uitvaart.  In onze maatschappij komt het vaak voor dat mensen alleen sterven. De oude buurvrouw die zelden bezoek kreeg, de overbuur die nooit buiten kwam en geen familie heeft. Ook zij behoren tot onze gemeenschap en moeten begraven worden met respect.

Wanneer een overlijden heeft plaatsgevonden kan het zijn dat het een lange tijd duurt voor iemand gevonden wordt. Als er dan geen familie te vinden is die kan instaan voor de uitvaart, komt de verantwoordelijkheid voor de regeling van de begrafenis bij het OCMW te liggen. Zij zullen instaan dat de overledene waardig begraven wordt. Weliswaar op een zeer bescheiden manier.

De overledene zal niet worden opgebaard in een rouwcentrum, daar er niemand of weinigen zal komen groeten. Ook zal er geen dure kist genomen worden. Alles gebeurt met respect, maar alles blijft zeer basis.

Verenigingen

Vandaag bestaan er verenigingen die instaan voor het laatste afscheid bij het kerkhof. Zo staat er toch nog iemand aan het graf om afscheid te nemen, ook al kende de overledene en de persoon aan het graf elkaar niet. Buiten de grafmakers of verantwoordelijken voor het kerkhof gerekend.

Begin 20e eeuw droeg de buurt waar het overlijden had plaatsgevonden de verantwoordelijkheid voor het begraven van de overledene. De overledene werd opgebaard in het sterfhuis, ramen werden gesloten, gordijnen toe en spiegels werden bedekt. Dit alles om de ziel van de overledene niet te verstoren. De buren stonden in voor dit alles, een gouden regel gold:

‘Ik help jou, als jij mij helpt.’