Dodenwake

Dodenwake: Waken bij de doden, een eeuwenoude gewoonte

De dodenwake is een moment waarop men de overledene kan begroeten en de familie kan samenkomen om afscheid te nemen van het stoffelijke overschot. In het Vlaamse land heeft men de gewoonte deze dodenwake de avond voor de uitvaart te houden. Vroeger had men de gewoonte om vanaf het moment van overlijden tot de begrafenis bij de overledene te waken. Men hield de wacht bij de overledene.

Het is een eeuwenoude gewoonte om de familie van de overledene bij te staan en te steunen. Zo brachten mensen voedsel mee voor de nabestaanden en aanwezigen. Er kwamen geestelijken, vrienden en kennissen bij elkaar op de plaats van overlijden om elkaar te steunen. Het kon zelfs zijn dat de persoon nog niet overleden was. De stervende persoon kon ook op steun rekenen en de laatste Heilige Zalving door een geestelijke.

Waken wij nog bij onze doden?

Vandaag hoeft men niet constant bij de overledene te waken om het een dodenwake te noemen. Er hoeft zelfs geen persoon overleden te zijn, het kan zelfs een onderwerp of bedrijf zijn waarvoor men een dodenwake houdt. Recentelijk heeft men nog een dodenwake gehouden door de straten van Antwerpen om de komst van de lange wapper tegen te gaan.

Wanneer er grote rampen of gebeurtenissen plaatsvinden, waarbij meerdere mensen om het leven kwamen, kan het zijn dat er een dodenwake wordt gehouden. Zo worden er op de plaats van de ramp of overlijden, kaarsen, bloemen of knuffels neergelegd. Mensen komen bij elkaar om de overledenen te herinneren. De grootste dodenwake is wellicht die van New York in 2001 toen duizenden mensen omkwamen tijdens de aanslagen tegen Amerika.

Meer en meer mensen sterven alleen. Er zijn verenigingen die zich specialiseren om een overledene niet alleen te laten begraven en toch als enige aanwezig zijn op de begrafenis. Zo wordt er nog een gedicht of tekst voorgelezen als laatste eerbetoon.