Een eenvoudige grafkuil

De meest gekende vorm van begraven van een gestorven lichaam is de gewone kuil waarin de grafkist neergelaten wordt.  Wanneer de kuil gesloten wordt, komt er veelal een grafteken op te staan.  In het beginstadium van het graf is dat een eenvoudig grafteken, na een tijd kan het zijn dat de nabestaanden er een grafzerk of ander grafkenmerk op plaatsen.

Het gevoel dat lichamen diep begraven moesten worden bestaat al eeuwen

Het gevoel om een dood lichaam diep in de aarde te plaatsen bestaat al eeuwen, maar vandaag hebben de wetgevers er een minimum diepte op geplaatst.  Afhankelijk of het dan om een concessie graf gaat waarbij er meerdere lichamen, soms boven elkaar, begraven worden, zal deze diepte groter of kleiner worden.  Men zegt dat een lichaam onder de grond na vijf jaar volledig verdwenen is, dat de natuur zijn werk heeft gedaan.

Maar dit is sterk afhankelijk van de soort grond en hoe men destijds begraven is.  Vroeger was men niet zo fel met het milieu bezig.  Vandaag wel.  Het spreekt voor zich wanneer lichamen ontgraven worden en zij in niet-verteerbare materialen te ruste zijn gelegd, dat er nog veel stoffelijke resten gevonden worden.  Denk maar aan polyester grafkisten, plastics, bepaalde kleding, ect..

Hoe gaat men te werk wanneer de winter aanbreekt?

Een kuil met de hand graven in de winter is geen lachertje.  Zelfs niet met een kraan.  Daarom leggen grafmakers vandaag nog hooi op de graven die als eerste gegraven zullen worden.  Het hooi zorgt ervoor dat de ondergrond niet zal bevriezen en zo toch de eerste grondlaag gemakkelijk kan doorbreken om een grafkuil te maken.

Bovengronds begraven ook in Vlaanderen toegelaten, maar amper gebruikt

Naast het gewone begraven in een kuil is er het bovengronds begraven.  Het bovengronds begraven is een gebruik ik gebieden waar er geen mogelijkheid is om kuilen te graven.  Veelal in rotsachtige gebieden zoals in Italië, Frankrijk of Spanje, waar bovengronds begraven een jarenlang gebruik vormt.

Wist je dat het bovengronds begraven ook is toegelaten in Vlaanderen?  Maar er zijn niet veel gemeenten die hierin in investeren.  Het bovengronds begraven kan men vergelijken met een columbarium voor kisten in plaats van urnen.  Het columbarium wordt voorzien van filters om de natuurlijke gassen af te voeren en te verwerken.

Grote bovengrondse grafgallerijen vormde vooral in de 19e eeuw een gebruik en een mooi voorbeeld van zulke gallerijen is deze van de begraafplaats in Laken.  Deze ondergrondse grafgallerij is onlangs nog helemaal gerenoveerd.

Grafkelders

Er zijn nog andere vormen van een gestorven lichaam een laatste rustplaats te geven.  Een grafkelder is daar een mooi alternatief voor.  Een vaak betonnen gewelf dat onder de grond geplaatst wordt om daar één of meerdere grafkisten in te plaatsen.  Grafkelders worden meestal voorzien voor meerdere kisten en zo vormt die kelder een familiegraf.  Dit gebruik bestaat vandaar nog altijd, maar er worden ook, door de vele vraag naar crematie, ook urnen in bijgezet.  Urnen nemen daarbij veel minder plaats in.

De middeleeuwse massagraven

In de middeleeuwen werd er gebruik gemaakt van massagraven.  Grote putten waarin meerdere lichamen met of zonder eerbied in begraven werden.  De massagraven werden met aarde gesloten en waren nadien niet meer toegankelijk.  Vooral de mensen met minder geld of vermogen werden in de middeleeuwen in zulke massagraven begraven.

Een voorbeeld hiervan is het Cimetière des Innocents in Parijs, dat destijds een grote begraafplaats was in Parijs.  Ook de armen en de bedelaars werden er begraven.  Vooral ziektes en oorlogen lagen aan de basis van het gebruik van massagraven.  De uitbraak van pestepidemies gaf de maatschappij niet de tijd om iedereen individueel mooi en respectvol te begraven.  Toch was het tijdens de oorlogen van de laatste eeuwen, dat deze massagraven het meest gebruikt werd.

©Christophe Bruyneel