Negeren we de dood?
Negeren we de dood?
Negeren we de dood, staan we er niet voldoende bij stil?
Negeren we onze eigen dood? Dat is de vraag die we kunnen stellen. Onze eigen sterfelijkheid. Wanneer we andere landen vergelijken met België, valt het op dat de dood liever niet besproken wordt. Is dit een goede zaak? Uiteraard is het begrijpelijk dat men liever niet over de dood gesproken wordt.
Toch kan het handig zijn, dat je nabestaanden weten wat er met je lichaam moet gebeuren, mocht je komen te overlijden. Een gesprek kan op een korte tijd afgelopen zijn, maar dan weten de nabestaanden wat de uiteindelijke wens is van de persoon die kwam te overlijden. Het kan een waardevol gespreksonderwerp vormen. Praten over de eigen dood.
Voor zij die in de uitvaartwereld werken of er dagelijks mee in aanraking komen, is dit veelal volkomen normaal om over te praten. Zo weten nabestaanden van uitvaartondernemers wat er dient te gebeuren met het stoffelijk overschot, wanneer iemand in hun omgeving komt te overlijden.
Zou dit ook voor buitenstaanders van de uitvaartwereld een goede zaak zijn? Het hoeft niet altijd mondeling te verlopen. Je kan ook schriftelijk en op je eentje uw uitvaartwens opmaken. Er zijn mensen die naar hun begrafenisondernemer trekken en daar alles, soms achter de rug van nabestaanden, alles gaan regelen. Sommigen regelen de uitvaart tot in detail.
Op die manier kan het ook de nabestaanden een voordeel opleveren wanneer iemand zijn uitvaart reeds op papier ging zetten. Nabestaanden moeten wel op de hoogte worden gebracht van een bestaand uitvaartcontract. Of personen, wanneer er geen nabestaanden zijn, waarmee men een goed contact had. Zo kan er gebeuren wat de wens van de overledene was.
Wanneer de dood meer bespreekbaar zou worden, is er misschien minder angst te merken, voor de eigen sterfelijkheid?
